Odszedł profesor Roman Barlik

Profesor Roman Barlik ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, uzyskując w 1972 r. tytuł mgra inż. elektryka, o specjalności automatyka. Stopień naukowy doktora oraz doktora habilitowanego uzyskał również na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej odpowiednio w latach 1977 i 1989. Tytuł profesora uzyskał w 1997 roku.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w charakterze nauczyciela akademickiego na Wydziale Elektrycznym PW, którą kontynuuje do chwili obecnej, zajmując od roku 2000 stanowisko profesora zwyczajnego.
Prowadzi działalność naukowo – badawczą w dyscyplinie elektrotechnika oraz automatyka i robotyka, specjalizując się w energoelektronice i automatyce napędu elektrycznego, a w szczególności w zakresie techniki przekształtnikowej w układach napędowych, elektroenergetyce rozproszonej a także w obszarze zastosowań nowych technologii w energoelektronice.
Z tego zakresu jest autorem i współautorem ok. 250 prac naukowych, opublikowanych w czasopismach i materiałach konferencyjnych w kraju i zagranicą.
Jest autorem i współautorem kilku monografii i książek, m.in. „Poradnika inżyniera energoelektronika”(WNT,1998; WNT 2014 i 2015), cieszącej się dużą popularnością książki „Technika tyrystorowa”(WNT,1983, 1988, 1994, 1997) oraz podręczników akademickich „Teoria przekształtników” (Oficyna Wyd. PW, 2003) i "Energoelektronika. Elementy, podzespoły, układy" (Oficyna Wyd. PW, 2014). Dokonał tłumaczenie kilku książek naukowo – technicznych z języka niemieckiego.
Jest współautorem jednego z najistotniejszych wdrożeń w historii Instytutu Sterowania i Elektroniki Przemysłowej Politechniki Warszawskiej, dotyczącego budowy wielosilnikowych systemów napędowych kompletnej przędzalni włókien sztucznych.
Prowadzi liczne projekty badawcze, w tym finansowane przez ministerstwo odpowiednie ds. nauki i szkolnictwa wyższego. Osiągnięcia w zakresie bogatej działalności o charakterze wdrożeniowym udokumentował m.in. dwudziestoma siedmioma patentami.
W latach 1989 i 1990 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowych Instytutu Sterowania i Elektroniki Przemysłowej Politechniki Warszawskiej, a następnie, do roku 1993, dyrektora tego Instytutu.
W kadencjach 1993 - 1996 oraz 1996 - 1999 był prodziekanem do spraw naukowych Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej, a następnie przez dwie kadencje (1999-2002 i 2002-2005) dziekanem tego Wydziału. W roku 2009 został powołany na funkcję kierownika Zakładu Elektroniki Przemysłowej w Instytucie Sterowania i Elektroniki Przemysłowej Wydziału Elektrycznego PW, pełniąc tę funkcję do chwili obecnej.
Nieprzerwanie, począwszy od roku 2005 do chwili obecnej pełni funkcje kierownika Studiów Doktoranckich Wydziału Elektrycznego PW.
Jest wieloletnim członkiem Senatu Politechniki Warszawskiej (kadencje: 1999-2002, 2002-2005, 2005-2008, 2008-2012, 2012-2016 i kadencja bieżąca 2016-2020), pełniąc w nim m.in. funkcje przewodniczącego Senackiej Komisji ds. Etyki Zawodowej i Senackiej Komisji ds. Kadr.
Ponad rok, począwszy od 1982 roku, przebywał na zagranicznych stażach naukowych, m.in. w Uniwersytecie Technicznym w Akwizgranie (Aachen, Niemcy). Wchodzi w skald komitetów naukowych i programowych cyklicznych konferencji krajowych i międzynarodowych, organizowanych m.in. pod auspicjami Polskiej Akademii Nauk i Międzynarodowego Stowarzyszenia Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE – The Institute of Electrical and Electronics Engineers). Jest też stałym recenzentem renomowanych czasopism krajowych i zagranicznych, w tym wydawanych po patronatem PAN i IEEE.
Jest wieloletnim członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN, Sekcji Technologii Elektronowej i Technologii Materiałów Elektronicznych Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Zarządu Polskiego Towarzystwa Pojazdów Ekologicznych, Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz Institute of Electrical and Electronics Engineers - IEEE (od 2003 roku Senior Member).
Jest wieloletnim członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (kadencje: 2013-2016, 2007-2010, 2011-2014 i kadencja bieżąca 2015-2020), pełniąc w niej w ostatniej i bieżącej kadencji funkcję przewodniczącego Sekcji VI Nauk Technicznych.
Otrzymał pięć nagród ministra właściwego ds. nauki i szkolnictwa wyższego, a także liczne nagrody Rektora Politechniki Warszawskiej.
Został odznaczony m.in. Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi a także Medalem Zarządu Głównego SEP i Złotą Odznaką PTETiS. W 2014 roku został wybrany Honorowym Członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej.
Zasadnicze kierunki badań dotyczą teorii i projektowania struktur przekształtnikowych z pośredniczącymi obwodami prądu stałego a w tym niezależnych falowników prądu i prądowych przekształtników sieciowych, sterowanych przy użyciu metod modulacji szerokości impulsów, zapewniających wysoką jakość energii wejściowej i wyjściowej. Rozwija nowe topologie wielopoziomowych (równoległych) falowników prądu i prądowych przekształtników sieciowych, w tym także struktur hybrydowych (napięciowo- prądowych) oraz metod ich sterowania, charakteryzujących się prądami i napięciami o sinusoidalnych wartościach chwilowych i nastawianym współczynniku mocy, umożliwiających dwukierunkową wymianę energii między obwodami prądu stałego (magazyny i źródła energii) a linią prądu przemiennego. Prowadzi pionierskie badania w zakresie wprowadzenia do energoelektroniki przyrządów półprzewodnikowych realizowanych przy użyciu węglika krzemu (SiC) i azotku galu (GaN) a także nad zastosowaniem w energoelektronice nowoczesnych materiałów magnetycznych (nanokrystalicznych i amorficznych).
Tematyka szczegółowa i ważniejsze opracowania:
● opracowanie teorii komutacji tyrystorowych falowników prądu w stanach zwarcia (1980),
●opracowanie metody modulacji szerokości impulsów prądu wyjściowego niezależnych tyrystorowych falowników prądu z wykorzystaniem stanów zwarcia w zastosowaniu do układów napędowych (1985)
●metody regulacji prędkości kątowej maszyn indukcyjnych zasilanych z przekształtników tranzystorowych PWM z pośredniczącymi obwodami prądu stałego, w tym układów wielopoziomowych, z zastosowaniem wektorowych metod modulacji szerokości impulsów prądu, prądowe układy typu „back to back” (1990 – 2000)
● metody sterowania przekształtników sieciowych PWM o wyjściu prądowym z możliwością nastawiania współczynnika mocy,
● opracowanie oryginalnych topologii beztransformatorowych dwukierunkowych przekształtników stanowiących układy sprzęgające między magazynami i/lub źródłami energii (odnawialnej) a siecią prądu przemiennego, zapewniających uzdatnianie energii elektrycznej i wykazujących właściwości kompensujące,
● urządzenia energoelektroniczne z elementami z węglika krzemu (SiC) i azotku galu (GaN)